สำหรับที่นี่ ติด Top10 ในใจเลยก็ว่าได้ ประทับใจในทุกทุกอย่างที่เป็น Sam Steak

วันนี้จะขอรายงานสถานการณ์ ที่ผ่านมา คือ เมื่อวันเสาร์ที่ 24 ธันวาคม หรือ ที่เรียกกันว่า Christmas Eve

ขับเคลื่อนด้วยแรงหิว ผลักดันด้วยความเมื่อยล้า จากการเดินมาราธอนราวสองชั่วโมงในตอนเช้า เราต้องการที่พักขา และหาอะไรใส่กระเพาะเป็นการด่วน เมื่อหิวกันมาก สมองก็ตื้อ คิดอะไรไม่ออก ที่เดียวที่อยู่ในความคิดได้ตอนนั้นคือ ห้างที่ใหญ่ที่สุดในละแวก คือ จังซีลอน ที่หมายเฉพาะกิจ สองคนจึงก้มหน้าก้มตา เดินตัดเข้าป่าตองสายสอง มุ่งหน้าหามื้อเที่ยง พอเหยียบห้างได้ ก็วางใจไปได้เปลาะนึงว่าเรารอดตายจากอาการหิวโซแน่แล้ว ทีนี้เป็นเรื่องของการตัดสินใจว่าจะกินอะไรกันดี เดินๆ มองๆ มีทั้งร้านอาหารดูดีมีระดับ แล้วก็ร้านเฟรนไชส์ดังๆ ให้เลือกเยอะแยะไปหมดตั้งแต่ทางเข้าเลยทีเดียว แต่เราก็ยังไม่ตัดสินใจ จนในที่สุด ขาสองข้าง (ที่อ่อนปวกเปียก ประมาณตอนแฮร์รี่ พอตเตอร์…

เราไปป่าตองกันก็หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยไปแบบนักท่องเที่ยว อาจจะเรียกได้ว่า “ผ่าน” มากกว่า แวบนึงก็เกิดความคิดว่า อยากเที่ยว ป่าตอง ขึ้นมา ตกลงใจได้ จึงวางแผนออกเดินทาง (ไม่รู้จะเรียกว่าแผนได้รึป่าว เพราะเรากับเพื่อน รวมเป็นสอง ตั้งใจกันว่า จะไปตามที่ใจเรียกร้อง) ราวๆ เก้าโมง หลังจากหาอะไรกินกันเป็นที่เรียบร้อย เราก็เดินไปขึ้นรถสองแถวกัน ถึงถนนหน้าตลาดสดเทศบาลแล้ววว…. (หลังจากนี้เป็นเรื่องราวและบทสนทนาของเพื่อนสาวสองคน) ซื่อฉู่: นี่ไงคิวรถ…แก!! เหม่ยเซิง: อือๆ เราก็ถ่ายรูปไป ไอ่เพื่อนก็เดินต่อไป ซื่อฉู่: ไหนอ่ะ…